Badania nad czytelnictwem w aspekcie historycznym są najtrudniejsze z całej historii książki i jej procesów. W badaniach nad historią czytelnictwa skazani jesteśmy wyłącznie na źródła, które przetrwały do naszych czasów. Spośród wszystkich grup społecznych i zawodowych dawnych epok jedynie uczeni mogą być poddani badaniu w aspekcie czytelnictwa. W odniesieniu do uczonych i literatów podstawowym źródłem są ich prace, prospekty na własne dzieło z wskazaniem lektur, programy i teksty wykładów oraz notatki studentów z wykładów, przekłady, parafrazy, transkrypcje, pastisze, parodie, stylizacje. Źródłem lektury intensywnej są też prace edytorskie, sylwy, sztambuchy, korespondencja, dzienniki i pamiętniki, notatki z lektury i autobiografie, sprawozdania z podróży zagranicznych. Odmienną grupę źródeł stanowią inwentarze i katalogi prywatnych bibliotek, księgi wypożyczeń bibliotecznych i rewersy biblioteczne, listy prenumeratorów i subskrybentów.
Druga grupa źródeł pozwala zrekonstruować tło bibliologiczne dla uzyskania danych o ruchu wydawniczym i drogach rozchodzenia się książek. Typ wykorzystanych źródeł narzuca zastosowanie odpowiednich metod.
Autorka ma za sobą prace empiryczne nad czytelnictwem krakowskich uczonych okresu Oświecenia. Ona wprowadziła pewien porządek, wynikający z hierarchii ważności, do podstaw źródłowych, teoretycznych i metodologicznych.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.